Bye Bye, Mates

6 Maanden klinkt als een eeuwigheid, nog steeds, maar voor je het weet is het voorbij. Ik zit nu in het vliegtuig terug naar Nederland en over een paar uur kom ik alweer aan op Schiphol en is ons Australische avontuur definitief ten einde… Onze laatste 3 dagen heb ik gebruikt om afscheid te nemen van de stad en de mensen en we zijn met z’n alle naar de Toeristentrekpleister geweest die al 5 maanden naast onze deur stond.

Dinsdag kwamen we dus aan het einde van de middag aan in onze accommodatie, een Hotel/Hostel aan de Southbank en dus vlak naast het CBD. Tot onze vreugde was het er een zeer gezellige bedoeling, we hadden een kamer voor ons vijven met badkamer en Gelukkig ook airco (al was het nog steeds extreem heet, zelfs met airco aan).  We moesten steeds naar de 5e verdieping en bijna iedereen nam dus automatisch de lift, maar nadat ik eenmaal door het trappenhuis was gelopen was het moeilijk om NIET met de trap te gaan. Op alle muren in het trappenhuis waren namelijk echt mooie schilderingen van Melbourne en omgeving, van Metro Map, tot Skyline, tot de Pinguïns op bij St Kilda beach.

Het oorspronkelijke plan was om met z’n vijven Thai te halen in het Centrum maar de Mexican evening kwam daartussen.  Het Hotel bood voor slechts 5 dollar pp een Mexicaanse bonen maaltijd aan die we niet besloten af te slaan. Papa en Mama kwamen al snel aan de praat met onze tafel genoot die een zeer spraakzame en vriendelijke Aboriginal bleek te zijn. Met name papa is al sinds het begin van de reis bezig met het informeren naar de Geschiedenis van Australië, die vanzelfsprekend heel rijk is, en dit was dus een uitgelezen kans.

Woensdag was mijn “afscheidneemdag”. ’s Ochtends moest ik redelijk vroeg op de trein want ik had al om 10 uur met Madi, Ella en Matt op Ferntree Gully station afgesproken. Met z’n vieren zijn we vervolgens naar Knox (HET Shopping centre) gegaan en daar hebben we om een uur of 12 Georgia ontmoet bij Pancake Parlour waar we, surprise, pannenkoeken hebben gegeten.  Vervolgens zijn we gaan lasergamen, wat ik nog nooit had gedaan. Het was echt super leuk, ik was niet bepaald een ster in het spel maar dat geeft niet. Omdat het nogal warm was buiten en we binnen ook niet erg veel verkoeling vonden (we hadden het extra warm omdat we net een half uur rond hadden zitten rennen) besloten we naar Madi’s huis te gaan, een huis MET zwembad. Niemand had echter zwemkleding tot zijn beschikking (behalve Madi natuurlijk) dus uiteindelijk hebben ik en Ella iedereen zover gekregen om er met kleren aan in te duiken.

’s Avonds had ik met Mish en Simar (een van mijn teamleden in het U22 Victorian mixed team) afgesproken in de stad en ik moest dus weer terug met de trein.  Op het station heb ik echt afscheid genomen van mijn schoolvrienden maar eerlijk gezegd dringt het allemaal nog steeds niet helemaal tot mij door… Toen ik op Flinderstreet (das het een van de mega stations in Melbourne) aankwam had ik even stress, ik was namelijk vergeten te plannen hoe ik naar  het Restaurant waar we afgesproken hadden moest lopen, maar gelukkig kwam dat al snel goed door de WIFI op het station. Ik had vervolgens nog een mini stress momentje aangezien niemand er was op de afgesproken tijd en ze allebei 5-10 minuten te laat kwamen (Ik had er onderhand toch wel aan moeten wennen dat Australiërs niet zo precies zijn..).  Het Restaurant, Vapiano, was ontzettend gezellig en had een systeem waarbij je zelf (aan een soort bar) je bestelling moest opgeven en vervolgens ook weer ophalen. Het was heel erg fijn om ook weer met Mish en Sim bij te praten maar helaas liep ook deze avond al snel ten einde. Ik heb wel het gevoel dat de kans dat ik deze 2 weer opnieuw zie groter is aangezien internationale frisbee toernooien nog wel eens voor willen komen.

Donderdag was dan alweer echt onze aller, aller laatste dag in Australië. En we hadden al lang bedacht dat we gebruik zouden maken van Puffing Billy (dé toeristen attractie waar we 5 maanden lang praktisch naast woonden ).  Puffing Billy is een oude stoomtrein waarmee toeristen (of locals natuurlijk) door een deel van de Dandenongs kunnen rijden. Er zijn verschillende stations en je kunt zelf kiezen waar je opstapt en waar je uitstapt ook of je een retourtje wilt of gewoon heen/terug. Omdat we verwachtte onze middag nog wel nodig te hebben besloten we net niet tot het eindpunt te gaan maar naar Lakeside station. Het was een heel erg leuke ervaring, maar het was zo warm dat het moeilijk was om niet in slaap te vallen. Het leukste was misschien wel het feit dat je over de reling kon zitten met je voeten naar buiten.

Na Puffing Billy zijn we terug gereden naar ons oude huisje, waar nu een familie Canadezen in woont. Onze koffers hadden we mogen achterlaten aan the avenue voordat we op vakantie gingen en we mochten deze herpakken op de veranda. Het begon echter ontzettend te regen (echt heeeeeeeeel erg veel water) en zelfs op de veranda raakte alles ontzettend nat, nou ja als we daar waren gebleven. Gelukkig waren de Canadezen ontzettend vriendelijk en mochten we gebruik maken van de woonkamer (die netjes opgeruimd was voordat wij al onze troep erin dumpte). Door het verplaatsen en al het water was mama echter een beetje in de war geraakt en daardoor duurde het inpakken iets langer dan verwacht. (dit vond ik vooral vervelend want mama liet met geen Timtams kopen voordat alles gepakt was en zonder kan ik natuurlijk echt niet terug) Het is ons echter gelukkig gelukt om uiteindelijk alles in de koffers te krijgen (inclusief Timtams en alle souvenirs) en we hadden zelfs nog even tijd over. De Canadezen, die echt super “tof” (hoe leuk is dat woord) waren, hadden ons aangeboden dat we gebruik mochten maken van het zwembad dus na het inpakken hebben we met z’n allen nog een frisse duik genomen voor dat de Taxi kwam.

En toen kwam de Taxi en gingen we richting vliegveld. (Nog steeds voelt het niet echt, terwijl ik nu toch echt al bijna 20 uur onderweg ben) En nu is het afgelopen, geen koala’s, kangoeroes of Wombats , geen hitte, verbrande schouders en oceaan.  Als ik terug kijk lijkt het allemaal een beetje op een soort mega uitgebreide droom, het voelt als gister dat ik Schiphol verliet met het vliegtuig maar als ik erover nadenk is er ook zoveel gebeurt. Ik heb zoveel geweldige dingen meegemaakt en zoveel ontzettend waardevolle ervaringen op gedaan. Ik heb geweldige mensen ontmoet, en het is heel erg lastig om afscheid te nemen maar gelukkig kan ik altijd nog een keer terug komen. Stiekem is het ook wel fijn om weer richten huis te gaan, naar ons vertrouwde koude Nederland.  Mijn Adventures in Australia zijn op en zo zijn de reisblogs. Ik hoop dat jullie van de blogs genoten hebben en ik ben blij dat ik ze altijd nog heb om later eens op terug te kijken.

Dankjulliewel, zonder lezers had ik dit nooit volgehouden. Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien als ik straks terug ben in Nederland.  Oh en Oma, nog gefeliciteerd met je verjaardag en tot snel !

See you later, Mates.