Witte stranden en blauwe zeeën

Freycinet, de vakantie bestemming in Tasmanië, met witte stranden en helder blauwe zeeën en natuurlijk trekpleister Wineglass bay. Voor ons betekende dat relaxen, zwemmen, snorkelen, Wandelen, nog meer zwemmen en Kajakken. Een prachtige plek maar wel eentje met een bloederige geschiedenis…

Van Maria Island naar Freycinet was gelukkig een niet al te lange tocht, langs de Oceaan dus een met een prachtig uitzicht  en goed weer in het vooruitzicht. Aangekomen bij het visitorscentre kregen we meteen een plek toegewezen (dit keer hadden we gelukkig wel gereserveerd) die heel mooi was “want hij was dicht bij de toiletten”.  De plek viel echter een beetje tegen, hij was zeker dicht bij de toiletten en lag ook best mooi aan een strand maar hij was totaal onbeschut (geen schaduw dus) en het stonk er extreem naar rotte vis. Na een kort overleg zijn mama en ik dus teruggegaan naar het visitorscentre om te kijken of er een mogelijkheid tot ruilen was. Na even puzzelen bleek er toch nog een ander plekje vrij te zijn, op de foto’s die we te zien kregen was het niet echt duidelijk of er ook daadwerkelijk meer schaduw was en de plek was wel “ver van de toiletten” maar er stonden bomen en dus namen we de gok. Aangekomen op onze nieuwe plek waren we helemaal blij.  Onze tent stond nu helemaal afgelegen en we hadden ons eigen privé strand dat niet naar zeewier rook, de toiletten waren inderdaad een minuut of 10 lopen maar dat was de verplaatsing 100 % waard.

Na het avondeten heb ik (wonder boven wonder) Juliette nog weten over te halen om met mij de zee in te duiken met de zonsondergang. Vanzelfsprekend in onze wetsuits. Het was ontzettend leuk, maar ook ontzettend koud en we schrokken wel even van de roggen die Emiel  eerder op de dag al in het water had gespot….

Vrijdag begon ontzettend relaxed. Een rustig ochtendje met een laat ontbijt en een “morning swim” waarbij het mogelijk was om van de rotsen af te springen in de oceaan omdat het water gestegen was.  Papa, die het snorkelen meer aanspreekt dan het duiken (wat Emiel  dan weer geweldig vind), ging vanzelfsprekend opzoek naar vissen en  miste daardoor de dolfijnen die ik verderop in het water even boven zag komen. (Heel gaaf om dolfijnen te zien maar of het echt dolfijnen waren is nogmaar de vraag want met mij weet je dat nooit...) Het was in ieder geval ontzettend leuk om van de rotsen in het water te springen.

Na onze rustige ochtend moest er natuurlijk weer gewandeld worden, voor dit keer hadden mama en papa echter een klein rondje uitgezocht. Een ronde om de vuurtoren waarbij we uitzichten hadden over het grootste deel van het Nationaal park en ook nog even via de verrekijker naar een groep zeeleeuwen konden kijken. Ook door Juul was dit tochtje goed gekeurd want er waren rotsen waarop ze kon klimmen en ze HOEFDE dus niet alleen maar te lopen. De berg die mama en papa nog wouden beklimmen werd echter afgewezen want daar hadden we toch echt geen zin in.

Terug bij de tent besloten mama en papa zich daar echter niet te veel van aan te trekken en samen zijn ze toch naar boven gegaan. Gelukkig waren wij niet verplicht om mee te gaan en dus konden we nog een keer zwemmen (laag water helaas) en op de rotsen in de zon  lekker chips eten. De wandeling was, als we papa e mama moeten geloven, toch zeker de moeite waard maar wel redelijk zwaar. En wij hadden een prima middag gehad in de zon met opnieuw een geweldig uitzicht.

Zaterdag ochtend was heel speciaal.  Op vrijdag middag hadden mama en ik namelijk een Kajaktour geregeld! Ik begon samen met Juul in een Kajak wat nog best wel tegenviel, het was heel erg leuk maar ook heel zwaar want erg veel draagt Juul ook niet bij aan het vooruit komen… We hadden echter erg leuke tourguides die af en toe met de groep op onze wachtte. Een keer in de zoveel tijd stopte we bij een baai of een gebouw waar we dan wat uitgelegd kregen over de geschiedenis van het gebied, over de mijngeschiedenis en de walvisjacht maar ook over de geschiedenis van de Lodge.  Ook zijn we nog even gestopt voor morning tea waarbij we natuurlijk koekjes kregen! (daar heb ik trouwens ook met mama gewisseld van Kajak partner. Het was echt een super leuke en unieke ervaring, wel is het jammer dat we (weer) geen dolfijnen hebben gezien…

’s Middags was onze laatste middag op Freycinet en die moet je dan natuurlijk besteden door een van de highlights te bezoeken. Voor mama en mij betekende dat wandelen naar Wineglass bay. Wineglass bay is precies wat je voorsteld bij een tropisch paradijs, een wit strand met extreem blauw water, palmbomen en bergen op de achtergrond. Helaas was het weer opnieuw niet geweldig waardoor het allemaal een beetje grijs leek.. (weetje: Wineglass bay komt niet alleen aan zijn naam door zijn vorm maar ook door de walvisjacht. Het bloed van de Walvissen kleurde het water rood in de baai waardoor het geheel echt op een gevuld wijnglas leek..)

Omdat ik dit zo’n positief einde vind van mijn reisblog houd ik het hier maar op. Freycinet was echt geweldig.

See ya later, Mates.