Het einde van het begin

Terwijl ik dit schrijf zit ik op the Spirit of Tasmania opweg naar “de laatste vakantie”. Ik heb uitzicht op een prachtige zonsondergang boven de oceaan (waar ik geen foto van maak omdat ik mijn reisblog aan het schrijven ben) en op de boot is het extreem rustig. Maar later meer over deze tocht naar Tasmanië laten we beginnen bij het einde van het begin want deze tocht lijkt meer op het begin van het einde. Ga lekker zitten met thee ofzo want dit word een lang (maar wel super interessant) blog

Met het einde van het begin bedoel ik natuurlijk het einde van de eerste periode hier in Australië, de periode met School en een ritme. Langzaam was die al aan het verdwijnen maar nu is het onbegrensde bestaan echt begonnen.

Maandag was mijn 1 na laatste maandag en mijn eerste maandag in Year 12. Examens zijn namelijk voorbij wat betekend dat transition begint. (Dit houd gewoon in dat je 2 weken voor de vakantie al begint met het volgende jaar zodat introducties dan achterwegen gelaten kunnen worden en er huiswerk kan worden opgegeven voor in de vakantie) Voor mij hield dit echter iets anders in, namelijk het einde van Year 11 en dus geen rooster meer. Ik kwam er maandag ochtend achter dat ik alle vrijheid heb gekregen en zelf mag kiezen naar welke lessen ik ga. Omdat  ik niet al teveel zin had om moeilijk te doen besloot ik gewoon de makkelijke opties te nemen en aan de vakken mee te doen die ik de rest van het jaar ook had gevolgd.  Dat werd dus de 1e 2 uur wiskunde en vervolgens 2 uur PE. Het 5e uur was er een oefening voor de awardsevening waar ik ook bij moest zijn aangezien in genomineerd was voor 3 vakken: Wiskunde, Scheikunde en Natuurkunde. Elke docent nomineert 3 leerlingen die dat semester of het best gepresteerd hebben of het meest inzet hebben getoond. De oefening was niet overdreven interessant en daarna ging ik naar huis. (met de bus omdat er geen treinen rijden…) 

Toen ik ’s middags thuiskwam bleek de auto bij de reparateur te zijn en daarom moesten we met de fiets naar de awardsevening . (Bus was ook nog  een optie maar duurde veel langer en nouja, Papa…) De “tocht” (dat kun je wel zeggen) richting het centrum was echt heel erg vervelend. Eerst reden we verkeerd, vervolgens begon het te regenen en dan heb je ook nog het probleem dat er geen fietspaden zijn en je dus op de autoweg rijd. (Ik voelde me redelijk aangevallen…) Vervolgens kwamen we dus verregend aan en was de Awardsevening het in mijn ogen ook totaal niet waard, het duurde heeeeeeeeeeeeeeeel lang omdat alle mensen moesten vertellen hoe geweldig de school wel niet is en er waren ook heeeeeeel erg veel awards.   (Papa en Mama vonden het trouwens wel interessant) De terugweg was misschien nog wel enger.  Het was onderhand donker geworden  en omdat ik echt helemaal geen zin had om weer over de auto weg te rijden besloten we dat ene fietspad te nemen dat er wel is. We moesten echter redelijk stijl naar beneden op een nat pad met als enige verlichting onze mini-fietslampjes. Al met al niet echt een ervaring die ik aan iemand zou aanraden. (Doe dus vooral niet je best op school!)

Dinsdag was in veel opzichten relaxter,  omdat veel van mijn vrienden na de lunch geen les meer hadden besloot ik ook naar huis te gaan. Op school had ik al niet heel erg veel gedaan en thuis gebeurde ongeveer hetzelfde. Totdat ik me bedacht dat er nog maar erg weinig tijd over was en ik dus maar eens moest beginnen met het maken van mijn afscheidsfotoboek voor Mish. Ik heb dus de rest van mijn dag besteed aan het uitzoeken van foto’s. (Oh, en ’s ochtends waren en natuurlijk tosti’s op school J )

Woensdag zijn alle seniors met de lunch vrij en ik zou samen met Georgia gaan zwemmen. (jup, in ons zwembad in de tuin) Het was woensdag extreem koud en er was geen zon, gelukkig zijn wij bikkels en uiteindelijk hebben we toch echt ruim een uur in het zwembad gelegen.  Rond een uur of 3 moest Georgia echter naar huis en de rest van de dag kon ik dus weer heerlijk knutselen.

Donderdag begon eigenlijk de stress. Ik  had me namelijk niet helder voor ogen gehad dat ik vrijdag al in Geelong verwacht werd (U22 Nationals) en ik ook al redelijk optijd moest vertrekken. Donderdag heb ik dus grotendeels besteed aan het inpakken van mijn Tas en aan het stressen over al die anderen dingen die ik ook nog moest doen.

Vrijdag was een drukte van belang. In overleg met Papa en Mama had ik besloten maar 2 uur naar school te gaan en de 1e pauze, dit gaf me de tijd om me thuis nog even om te kleden voordat ik met de trein naar Geelong vertrok. Het was maar goed dat ik had besloten ook de 1e Pauze te blijven want er was een soort afscheidsfeestje voor me geregeld (gewoon heel veel Australisch eten ;) )  Ik had weliswaar nog 2 dagen over maar die dagen zouden een aantal mensen afwezig zijn en daarom was het surprise feestje dus vervroegd. Toen ik thuiskwam  moest ik dus redelijk snel door naar de bus (nog steeds geen treinen).  En verder met bus en trein richting Geelong. Het laatste deel van de reis was trouwens extreem comfortabel aangezien dat met de V-line was en ik ook nog gezelschap had. (een meisje uit mijn team, Hayley, zat ook in de trein).

Aangekomen in Geelong bleken  we toch redelijk vroeg te zijn en we moesten dus nog best wel even wachten op een lift naar onze accommodatie. Vanaf waar we vervolgens door gingen naar het restaurant voor teamdiner.  Onze coach had geplanned op een burgerzaak maar wij hadden meer zin in pasta en zijn dus met de hele club naar een Italiaans restaurant om de hoek gegaan. (de coach was toch laat) Het was heel gezellig en zeker een goede teambuilding vlak voor het toernooi. Toen ook onze coach was aangekomen vertrokken we allemaal naar de accommodatie  voor een teambespreking en de uniform presentaties. (Alle meiden hadden hun shirt een maat te klein besteld en hun broek een maat te groot…) En daarna op tijd slapen.

Zaterdag was het dus EINDELIJK zover. Frisbeeën!!!! Het mixed team (waar ik in speel) had de 1e 2 wedstrijden rust en we konden dus lekker in het toernooi komen door de andere teams aan te moedigen. Onze eerste eigen wedstrijd speelden we tegen Nieuw South Wales, de grote favoriete van het toernooi. Het was een ontzettend spannende wedstrijd met helaas een niet al te spannende eindscore (9-4). Er werd gevochten om ieder punt maar helaas gingen ze niet vaak onze kant op. Als een team  kwamen we echter erg tevreden uit de wedstrijd, we hadden in geen van onze oefenwedstrijden zo goed gespeeld en we kwamen echt uit de wedstrijd naar voren als een team. ( Ik had trouwens niet heel erg veel gespeeld omdat mijn maag eigenlijk te leeg was om te frisbeeën)

Onze lunch was een “typische Australische frisbee lunch”. Oftewel: Bolletjes met kaas en sla en… Dorito’s… (Ja, inderdaad, chips). Ik kwam er natuurlijk niet onderuit en was eigenlijk blijverrast, het smaakte lang niet slecht en tijdens het sporten krijg je snel een tekort aan zout dus mij hoor je niet klagen. Onze volgende wedstrijd was tegen Southern Australia. Ik denk dat ik dit de minst leuke wedstrijd van het hele toernooi vond. Het team van Southern Australia bood gewoon geen tegenstand en daardoor begonnen wij ook minder goed te spelen. Uiteindelijk hebben de wedstrijd wel gewonnen (15-4) en ze waren zeker aardig maar het was gewoon een beetje saai.

De laatste wedstrijd van de dag was tegen ACT (australian central territory, oftewel Canberra), en we were on fire, tenminste: de 1e 4 punten. Onze zone (een soort verdediging) stond als een huis waardoor ze keer op keer de frisbee weggooiden en onze aanval ging vloeiend. Daarnaast hadden we ook gewoon heel erg veel plezier. ACT wist zich echter terug in de wedstrijd te vechten door over onze zone heen te gooien en binnen no-time stond het 4-4. Wij waren namelijk verbluft en het kostte ons te veel tijd om ons te herpakken. De rest van de wedstrijd werden de punten om en om verdeeld en daardoor kwam het tegen het einde aan op Universe-point (je zou kunnen zeggen dat dit het meest “pure” frisbee is wat je kunt krijgen. Universe-point is eigenlijk een soort winnend punt, de tijd is om en het team dat dat punt scoort wint dus eigenlijk gewoon de wedstrijd. Omdat wij het vorige punt hadden gescoord begonnen we met verdediging,  ik stond helaas niet in het veld en moest dus vol spanning toekijken. Beide teams maakte een aantal fouten maar uiteindelijk ging ACT er met de winst vandoor.

Het was echt een super leuke dag, ondanks het feit dat we niet veel gewonnen hadden voelde ik me echt heel erg tevreden. We hadden absoluut het leukste team met het oog op teamspirit en daarnaast speelde we ook nog eens ontzettend goed.  Stiekem had ik nog wel een wedstrijdje willen spelen.

Zondag begonnen we wel vroeg om 9:00, onze laatste “poule” wedstrijd tegen WA (western Australia). Een redelijk belangrijke wedstrijd want winst betekende een finale plek en verlies een strijd voor de 3e plaats. Opnieuw begonnen we met vuur, 3-0 zonder moeite. Maar toen veranderde WA hun tactiek en daar wisten we niets tegen in te brengen. Ze maakte gebruik van eigenlijk maar 1 speler en ondanks het feit dat wij meer goede spelers hadden, lukte het ons niet  dit ene persoon dicht te zetten. ( Dit ene persoon was trouwens een Belg, toevallig) Onze energie begon ook voor het eerst in het hele toernooi af te zwakken en we gaven onze finaleplek veel te makkelijk weg aan WA.

Ik vond ook dit echter niet extreem erg want dit gaf ons een revanche tegen ACT, en ditmaal ging het ook echt ergens om. Na een lange rustpauze, te lang, begon de wedstrijd. In tegenstelling tot de 1e wedstrijd wist ACT het eerste punt te scoren, wij scoorde het 2e, 3e en 4e. Van toen af aan ging het echter heuvel afwaarts, onze energie was weg en we hadden gewoon niet genoeg plezier in het spelen. Pas bij de laatste paar punten kregen we dat weer terug maar toen was het helaas al te laat. We verloren de wedstrijd en gingen dus naar huis met een 4e plek. Ondanks dat we maar 1 wedstrijd verloren hadden hebben we allemaal genoten van het toernooi en ook zeker echt heel erg goed gespeeld. Het Open team werd ook 4e en het Damesteam ging naar huis met de 2e plaats en de spirit.

En toen moest ik plotseling al voor de 1e keer afscheid nemen van mensen. Een groot deel van deze team leden zou ik immers niet (nooit?) meer zien. Dat was echt heel erg raar want ik had nog helemaal niet het gevoel dat ik al weg ging en daarnaast ging het ook heel snel want iedereen ging alweer terug naar huis. Mijn reis terug was helaas onnodig lang aangezien we het eerste deel met de auto gingen waarna ik op een onhandig station werd afgezet en vervolgens bleek ook nog dat ik meer met de bus moest dan verwacht… Ik kwam dus best wel extreem moe thuis.

Maandag was alweer mijn 1 na laatste schooldag maar op school was daar niet heel veel van te merken. (wat opzich niet raar is) Na school moest ik echter wel wat doorwerken om al mijn afscheidscadeautjes af te krijgen het was namelijk de laatste dag van onze Maandag avond league. (nouja, voor ons dan) De eerste wedstrijd was ontzettend leuk en hebben we gewonnen, na afloop hebben we getrakteerd op stroopwafels (die zie hier gewoon in de supermarkt hebben liggen) wat natuurlijk altijd feest is. Tussen de twee wedstrijden in hadden we een wedstrijd rust. Ons ander team (spindocters) had voor ons een picknick georganiseerd. Super gezellig en ook goed om je teamleden een keertje te spreken J. En toen was het alweer de aller aller laatste wedstrijd, en ik heb niet eens zoveel gespeeld. Daar had ik trouwens een hele goede reden voor aangezien Mish een extreem goede frisbeeër had meegebracht die aanbood mij te helpen met mijn worpen. (mijn poule is nu perfect). Ook deze wedstrijd hebben we, wonder boven wonder, gewonnen en ook dit werd, opnieuw gevierd met stroopwafels. Opnieuw afscheid nemen en opnieuw voelde  het nog niet als afscheid. Mish heb ik het fotoboekje gegeven met een brief, het fotoboekje had ik trouwens nog niet helemaal af dus dat is een soort bouwpakket geworden. Ik kreeg tot mijn verbazing ook iets terug, een heel erg mooie brief EN het t-shirt waarin ze haar afgelopen WK in heeft gespeeld. (wel gewassen hoor ;) ). Gelukkig was dit afscheid nog niet voor altijd want Mish zie ik nog 1 keer vlak voordat we teruggaan.

Dinsdag was ook weer een (bijna) afscheidsdag, op school heb ik donuts uitgedeeld. (onder de naam: DONUT FORGET ABOUT ME) En vervolgens heb ik de hele dag na school met Ella, Madi en Matt doorgebracht. Ik noem het trouwens een bijna afscheid omdat ik ook deze mensen nog “herontmoet” voordat ik voor heel erg lang verdwijn.

Vandaag was onze aller aller aller laatste dag in ons huisje. (Ik heb nogsteeds niet het gevoel dat we daar echt weg zijn, voor zegmaar altijd). De hele dag zijn we bezig geweest met het inpakken en opruimen van spullen en het schoonmaken van het huis, wat als je het mij vraagt makkelijker ging dan verwacht. En toen, rond een uur of 3, onze laatste duik en het afscheid van ons huisje. Op naar het begin van het einde!

See ya later, Mates